Category Archives: persoonlijke verhalen

  • -

Vrijwilliger met kennis van Duitse DNA

Beste donateurs en lotgenoten,

Graag aandacht voor het persoonlijke verhaal van onze donateur en tevens vrijwilliger bij Stichting werkgroep Herkenning: Nadine. Zij heeft met behulp van DNA-onderzoek haar Duitse grootvader gevonden.

Sinds enkele jaren ben ik lid van de werkgroep. Ik ben het kleinkind van een Duitse militair die in 1944/45 een kortstondige relatie heeft gehad met mijn oma in Den Haag, waaruit, net na de oorlog, mijn moeder geboren is. Zij werd ter adoptie afgestaan/afgenomen en kwam in huis bij het gezin van de oudste zus van mijn biologische oma. Als kind merkte ik al dat er dingen in de familie waren waar niet over gesproken diende te worden. Ook viel mij op dat mijn moeder en ik totaal niet op de rest van haar familie leken. Ik voelde me daar altijd een vreemde eend in de bijt met mijn donkere uiterlijk. Zij waren overwegend blond met blauwe ogen.

Uiteindelijk heeft mijn moeder mij de waarheid verteld en vanaf dat moment was ik vastbesloten meer over mijn biologische opa en oma te weten te komen.

Mijn oma was zo gevonden. Die leefde destijds nog en woonde in Rotterdam. Ze kon echter alleen vertellen dat haar vroegere liefde Erwin heette, hoe hij eruit zag en wat zijn functie ongeveer geweest moet zijn, aangevuld met wat anekdotes. Ook andere familieleden van mijn oma, waaronder haar zoon van een andere man, konden of wilden niet helpen. Het gebrek aan gegevens maakte dat ik geen stap verder kwam in mijn zoektocht.

In 2021 heb ik een aantal dna-testen bij mijn moeder afgenomen. Met een hoogste dna-match van slechts 2% (die niet mee wilde werken) en een groot aantal hele kleine, zelfs van maar 0,2%, stuitte ik begin vorig jaar bij toeval op de stamboom van mijn opa, die door zowel zijn kleindochter als zoon online was gezet. Na lang wikken en wegen besloot de zoon, mijn oom, begin dit jaar een dna-test te doen en daaruit bleek dat mijn vermoeden klopte: Hij was de halfbroer van mijn moeder.

Nu ruim een half jaar later heb ik met veel Duitse familieleden kennisgemaakt en ben ik veel over mijn opa, die overigens gewoon Heinrich bleek te heten en geen Erwin, te weten gekomen. Het meest bijzondere is wel dat mijn moeder en ik heel veel op hem lijken. Ook ons donkere uiterlijk komt van hem. Jullie begrijpen hoe bijzonder het is om eindelijk te weten waar je roots liggen.

In diezelfde periode heb ik ook, via dna, de Duitse vader gevonden van een meneer die een tijd geleden een oproep in de krant had geplaatst. Binnenkort verschijnt er een artikel in diezelfde krant van ons beider verhaal. We vonden zijn vader en mijn opa in de week van mijn vijftigste verjaardag, met twee dagen tussenpoos. Heel bijzonder.

Daar bleef het niet bij. In juni ontving ik een mail van Herman Schouten die hulp vroeg bij de zoektocht naar de onbekende, vermoedelijk Duitse opa van een ander lid. Aangezien de moeder van dit lid in dezelfde stad was geboren en als ik , hoopte Herman dat ik bij de zoektocht zou kunnen helpen.

Na een paar maanden hebben we, via dna, deze opa (overigens bleek hij geen Duitser, maar een Nederlander) ook gevonden.

Hoewel ik het ook druk heb met mijn werk en mijn gezin, merk ik dat ik meer wil doen met mijn opgedane kennis mbt dna-onderzoek en de Duitse genealogie/geschiedenis. Zeker als ik daarmee mensen kan helpen met hun jarenlange zoektocht naar wie hun Duitse vader/opa (soms ook moeder/oma) was. Helaas lijkt deze groep in Nederland nog steeds onderbelicht te zijn en buiten de boot te vallen. Er zijn allerlei opsporingsprogramma’s en een aantal dna-detectives, maar als het gaat om het opsporen van die onbekende Duitse vader of opa lijkt het alsof er minder animo voor bestaat dan wanneer het gaat om een geallieerde vader of opa. Deels is dit te verklaren door het geringere aantal Duitsers wat een dna-test laat doen en het daardoor moeilijker is om een dna-link te leggen, maar vooral ook vanwege het feit dat het onderwerp bij het grote publiek, nog steeds, te beladen is. Althans, dat is mijn mening. Ik vind dat deze groep het ook verdient om te weten wie hun onbekende familielid is, ongeacht aan welke kant dit heeft gevochten tijdens de oorlog. Gelukkig verschijnen er wel steeds meer boeken en verhalen van ervaringsdeskundigen.

Graag wil ik specifiek iets met het onderwerp “Duits dna” doen voor donateurs en lotgenoten en hen helpen hierbij.

Ik hoor het graag!

Mvg,

Nadine

U kunt een mail sturen via het secretariaat@werkgroepherkenning.nl, dan brengen wij u met haar in contact.


  • -

Eindelijk erkenning, of toch niet helemaal?

lmpressie van het 40 jarig Jubileum van Stichting Werkgroep Herkenning, door Jeroen Saris

Onderweg naar het Nationaal Archief vroeg ik me af of die plek waar ik nog maar twee jaar geleden het dossier van mijn vader heb geopend en gelezen wel een plek zou kunnen zijn voor een feest, voor de viering van het 40- jarig bestaan van de Werkgroep Herkenning. De komst van prinses Beatrix, de Commissaris van de koningin en de burgemeester van Den Haag, beloofde veel goeds en de andere programma onderdelen ook, maar toch . Hoe feestelijk is het om 75 jaar na de oorlog nog steeds de gevolgen te ondervinden van de oorlog zelf en de miskenning van de overdracht daarvan aan volgende generaties?

Voor het hele verhaal lees hier verder: SWH Bijdrage Jeroen Saris Bulletin december


  • -

‘Wat niet weet, wat niet deert’ – podcast

Een podcast door Mette Bunskoek

Het is de Tweede Wereldoorlog, je maakt een keuze die je beter niet had kunnen maken. Je kunt niet vermoeden dat tachtig jaar later je achterkleinkind daar nog steeds last van heeft.

In ‘Wat niet weet, wat niet deert’ duikt Mette Bunskoek in haar familiegeschiedenis en neemt je mee in haar zoektocht. Een verhalende podcast over een foute keuze en de gevolgen daarvan, over schaamte en schuldgevoel, over zwijgen of toch maar praten, over het verleden en de toekomst.

 

© 2021  Mette Bunskoek

Beluister hier de podcast    tijdsduur ca. 48 min.


  • -

Robert Niessen – De onzichtbare hand van mijn moeder

Reis naar het binnenste

Slaat het lichaam herinneringen op die de geest is vergeten? Hoe ‘fout’ was mijn opa? Kun je ook emoties van je moeder erven?
Een reisverslag van de innerlijke zoektocht naar mijn wortels.

Het schrijfproces van dit reisverslag ervaar ik als de laatste etappe van een jarenlange zoektocht naar antwoorden op enkele levensvragen die mij steeds meer dwars zaten:
‘Wat houdt mij klein?‘ en ‘Waar komt mijn groeiende onzekerheid vandaan?’ Het leven is te complex om daar sluitende antwoorden op te vinden – en daar ben ik ook niet op uit, maar ik ben ervan overtuigd geraakt dat ik met mijn geboorte niet alleen de genen, maar ook een deel van het verleden van mijn moeder heb meegekregen; niet haar feitelijke geschiedenis,
maar de gevoelens die zij heeft ervaren als kind van een landverrader, een NSB’er: gevoelens van schuld, schaamte en onzekerheid.

Auteur:    Robert Niessen    © 2021

Lees hier het hele verhaal   (PDF)

 

 

 


  • -

Jeroen Saris – Brief aan mijn Vader

Ik dacht dat je het wel wist….

Vader,

Op een nacht in het najaar van 1973 in een café op het Leidseplein nam Pater van Kilsdonk plaats op de barkruk naast mij. Ik was net voorzitter van de Studenten Raad van de VU geworden, waarvoor u mij een extra jaar studietoelage betaalde. Regelmatig kwam ik in het nieuws als woordvoerder van bezettingen tegen de collegegeld verhoging. Van Kilsdonk vroeg hoe het me verging in het studentenleven, zoals hij dat als studentenpastor gewend was. Al gauw kwam het gesprek op u, vader, en uw oorlogsverleden. Ik heb het u nooit verteld, denk ik. Het ging ongeveer zo. “Pas toen ik 18 was en het artikel in Vrij Nederland las, hoorde ik voor eerst van zijn NSB-verleden, en al die tijd daarvoor had hij mij niets verteld. Eerst steunde ik hem nog wel, hij mocht toch wel een tweede kans hebben in zijn leven? Maar toen ik hem wat later vroeg waarom hij niets verteld had, was zijn antwoord ‘ik dacht dat je het wel wist’. Voor mij stortte toen alles in. Ik vond hem laf, en mezelf bedrogen”. Ja vader, zo voelde ik het. Ineens stond u mijlenver van me af en vond ik dat u mijn steun niet langer verdiende. “Vanaf dat moment wilde ik niets meer met hem te maken hebben” zei ik. Van Kilsdonk probeerde het nog met: dat ik toch zoveel aan u zou kunnen hebben en dat u zo’n erudiete man was met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, en dat u vast ook veel van mij zou houden. Ik was niet te vermurwen: “Het zou beter zijn geweest als er meteen na de oorlog strenger was opgetreden tegen de NSB’ers, zelfs nog liever een bijltjesdag”. Pater van Kilsdonk gruwde ervan en probeerde me nog tot rede te brengen met: “maar dan was jij er nu niet geweest” “Zeker” antwoordde ik, “dan was ik er niet geweest, maar daar had ik dan ook geen last van gehad”.

Hier de gehele brief online lezen of downloaden (PDF)

 

© 2021  J. Saris


  • -

Foto van vroeger – lezing door Geertje Kingma

FOTO VAN VROEGER

Buiten is het nat en somber
en het regent dat het giet.
‘k Zie ineens die oude foto
en dan voel ik weer verdriet.
‘k Zie mezelf als heel klein meisje
bij de poppenwagen staan
met dat blauw gebreide jurkje
en lange wollen kousen aan.

Kijk dat koppie…
Wàt verlegen…
‘k Weet me met mezelf geen raad…
Even lachen voor de foto,
maar ik voel dat het niet gaat…
In de zandbak naast het schuurtje
bak ik taartjes voor mijn pop.
En als moeder me straks roept
weet ik een plaats waar ‘k me verstop.

Als ik nu naar “toen” terugkijk
en die oude foto vind,
dan voel ik dat ‘k niet ben veranderd:
‘k ben nog steeds dat stille kind.
Gister, morgen, nu en toekomst:
alles loopt steeds door elkaar.
’t Verleden blijft me achtervolgen
ook al word ik honderd jaar…

Geertje Kingma,
Steenwijkerwold 1986.

Dit gedicht is onderdeel van de lezing zoals voorgedragen door Geertje Kingma op Herdenkingsavond 4 mei 2015

Lees hier de volledige tekst

© 2015 G. Kingma


ARCHIEF

ZOEKEN

EnglishGermanFrenchDutch