Eindelijk erkenning, of toch niet helemaal?

lmpressie van het 40 jarig Jubileum van Stichting Werkgroep Herkenning, door Jeroen Saris

Onderweg naar het Nationaal Archief vroeg ik me af of die plek waar ik nog maar twee jaar geleden het dossier van mijn vader heb geopend en gelezen wel een plek zou kunnen zijn voor een feest, voor de viering van het 40- jarig bestaan van de Werkgroep Herkenning. De komst van prinses Beatrix, de Commissaris van de koningin en de burgemeester van Den Haag, beloofde veel goeds en de andere programma onderdelen ook, maar toch . Hoe feestelijk is het om 75 jaar na de oorlog nog steeds de gevolgen te ondervinden van de oorlog zelf en de miskenning van de overdracht daarvan aan volgende generaties?

Voor het hele verhaal lees hier verder: SWH Bijdrage Jeroen Saris Bulletin december

‘Wat niet weet, wat niet deert’ – podcast

Een podcast door Mette Bunskoek

Het is de Tweede Wereldoorlog, je maakt een keuze die je beter niet had kunnen maken. Je kunt niet vermoeden dat tachtig jaar later je achterkleinkind daar nog steeds last van heeft.

In ‘Wat niet weet, wat niet deert’ duikt Mette Bunskoek in haar familiegeschiedenis en neemt je mee in haar zoektocht. Een verhalende podcast over een foute keuze en de gevolgen daarvan, over schaamte en schuldgevoel, over zwijgen of toch maar praten, over het verleden en de toekomst.

© 2021  Mette Bunskoek

Beluister hier de podcast    tijdsduur ca. 48 min.

Robert Niessen – De onzichtbare hand van mijn moeder

Reis naar het binnenste

Slaat het lichaam herinneringen op die de geest is vergeten? Hoe ‘fout’ was mijn opa? Kun je ook emoties van je moeder erven?
Een reisverslag van de innerlijke zoektocht naar mijn wortels.

Het schrijfproces van dit reisverslag ervaar ik als de laatste etappe van een jarenlange zoektocht naar antwoorden op enkele levensvragen die mij steeds meer dwars zaten:
‘Wat houdt mij klein?‘ en ‘Waar komt mijn groeiende onzekerheid vandaan?’ Het leven is te complex om daar sluitende antwoorden op te vinden – en daar ben ik ook niet op uit, maar ik ben ervan overtuigd geraakt dat ik met mijn geboorte niet alleen de genen, maar ook een deel van het verleden van mijn moeder heb meegekregen; niet haar feitelijke geschiedenis,
maar de gevoelens die zij heeft ervaren als kind van een landverrader, een NSB’er: gevoelens van schuld, schaamte en onzekerheid.

Auteur:    Robert Niessen    © 2021

Lees hier het hele verhaal   (PDF)

 

 

 

Jeroen Saris – Brief aan mijn Vader

Ik dacht dat je het wel wist….

Vader,

Op een nacht in het najaar van 1973 in een café op het Leidseplein nam Pater van Kilsdonk plaats op de barkruk naast mij. Ik was net voorzitter van de Studenten Raad van de VU geworden, waarvoor u mij een extra jaar studietoelage betaalde. Regelmatig kwam ik in het nieuws als woordvoerder van bezettingen tegen de collegegeld verhoging. Van Kilsdonk vroeg hoe het me verging in het studentenleven, zoals hij dat als studentenpastor gewend was. Al gauw kwam het gesprek op u, vader, en uw oorlogsverleden. Ik heb het u nooit verteld, denk ik. Het ging ongeveer zo. “Pas toen ik 18 was en het artikel in Vrij Nederland las, hoorde ik voor eerst van zijn NSB-verleden, en al die tijd daarvoor had hij mij niets verteld. Eerst steunde ik hem nog wel, hij mocht toch wel een tweede kans hebben in zijn leven? Maar toen ik hem wat later vroeg waarom hij niets verteld had, was zijn antwoord ‘ik dacht dat je het wel wist’. Voor mij stortte toen alles in. Ik vond hem laf, en mezelf bedrogen”. Ja vader, zo voelde ik het. Ineens stond u mijlenver van me af en vond ik dat u mijn steun niet langer verdiende. “Vanaf dat moment wilde ik niets meer met hem te maken hebben” zei ik. Van Kilsdonk probeerde het nog met: dat ik toch zoveel aan u zou kunnen hebben en dat u zo’n erudiete man was met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, en dat u vast ook veel van mij zou houden. Ik was niet te vermurwen: “Het zou beter zijn geweest als er meteen na de oorlog strenger was opgetreden tegen de NSB’ers, zelfs nog liever een bijltjesdag”. Pater van Kilsdonk gruwde ervan en probeerde me nog tot rede te brengen met: “maar dan was jij er nu niet geweest” “Zeker” antwoordde ik, “dan was ik er niet geweest, maar daar had ik dan ook geen last van gehad”.

Hier de gehele brief online lezen of downloaden (PDF)

© 2021  J. Saris

Voor mijn prachtige, dappere dochters

In oktober 2018 las Monique van de Laar voor het eerst onderstaand gedicht, wat haar moeder voor haar en haar zus had geschreven in haar dagboek in 2005.

Dit gedicht heeft ze nooit met haar dochters gedeeld.

Monique heeft dit gedicht voor het eerst voorgedragen op de donateursdag van de Stichting Werkgroep Herkenning d.d. 30 maart 2019.
De aanwezigen werden geraakt door dit ontroerende gedicht.

Monique wilde hiermee haar moeder alvast een stukje erkenning en een stem geven. Haar moeder is in haar hoofd nooit vrij geweest….

(Overname met bronvermelding is toegestaan)

De ouders van Monique zijn beiden kinderen van ‘foute’ ouders in de WOII.
U kunt meer lezen op haar persoonlijke website:  www.moniquevandelaar.nl

English version available: FOR MY WONDERFUL, BRAVE DAUGHTERS

VOOR MIJN PRACHTIGE, DAPPERE DOCHTERS         6 NOVEMBER 2005

Zoekend, strijdend,
Fysiek en emotioneel lijdend.

Momenten van kille eenzaamheid,
hunkerend naar ’t eind,
van de zoektocht naar zichzelf.

Zich losworstelend vanuit ’t gewelf
van hun beperkende opvoeding
met een negatief zelfbeeld als herinnering.

Zoekend naar bevestiging, warmte en genegenheid
En naar ’t, voor de buitenwereld lijkt
bij de verkeerde personen
waarbij ze zichzelf nog niet konden tonen
maar door agressief gedrag
uit tomeloze onmacht
hun verdriet en pijn overschreeuwen
daarmee zeggend: “Gooi me niet voor de leeuwen

ik wil dat je míj ziet
met al m’n ingehouden verdriet
angsten en radeloze onzekerheid
houd me vast, geef me je begrip en tederheid!”

In hun fysieke volwassenheid
van binnen nog schreeuwend als in de tijd
van ’t onbegrepen kind
dat eenzaam en alleen een weg in de wereld vindt
besluiteloos, dan weer ’n zeker weten
groeiend terwijl telkens oude wonden worden opengereten.

Toch wordt heel langzaam met leeuwenmoed
de storm die van binnen woedt
steeds meer ’t zwijgen opgelegd
en laten ze waar ze aan waren gehecht,
– hun negatieve zelfbeeld, ontstaan in hun vroege kinderjaren –
in de woelige baren
van de Levenszee ten onder gaan
Ook ik sluit me met hen als voorbeeld hierbij aan !!!!!

M’n prachtige meiden en ik, ouwe Grijze
We kunnen en zullen vechten, ieder op z’n Eigen – Wijze !!

Geertruida Maria Weber
26 april 1935 – 23 januari 2017