Yvonne van den Berg – De Viool van mijn Moeder, recensie door Margaretha Coornstra
Opgroeien in een getraumatiseerde familie
“…Bob en ik bleven logeren. We zaten samen met opa op de bank, opa in het midden. Ik kroop tegen hem aan en rook de shag, de weeïge geur die in al zijn kleren zat, en raakte met mijn vingers de stoppeltjes op zijn wang aan. Hij glimlachte en drukte me even tegen zich aan. ‘Zo kleine meid, zullen we naar de Fremersberg luisteren?’ vroeg hij. Hij sloeg zijn arm om me heen en gaf me een kus op mijn hoofd. ‘Ja opa,’ joelden Bob en ik tegelijkertijd….”
(Yvonne van den Berg / ‘De viool van mijn moeder’, 2013)
Een kennis van mij werkte een tijdlang in Centrum ’45. Een casus die diepe indruk op hem heeft gemaakt – en via hem weer op mij – is die van een vrouw die als kind stelselmatig werd mishandeld door haar vader.
We spreken van eind jaren ’30, begin jaren ’40 van de vorige eeuw. Tijdens de bezetting kiest vader voor de ‘goede’ kant en sluit zich aan bij het gewapend verzet.